Nowy projekt Opery i Filharmonii Podlaskiej ujrzał światło dzienne, gdy wystawa fotografii Edwarda Hartwiga zainaugurowała działalność Galerii Fotografii, nowego cyklu wystawowego pod kuratorstwem Michała Hellera. Głównym zamierzeniem przedsięwzięcia jest stworzenie przestrzeni ekspozycyjnej służącej wyłącznie prezentacji zdjęć, a także promocji fotografii jako dyscypliny sztuki wysokiej. Galeria Fotografii koncentrować będzie się na pracach tak współczesnych fotografów, jak i czołowych przedstawicieli fotografii artystycznej. Pierwszym z nich był jeden z najbardziej znanych na świecie polskich fotografików, Edward Hartwig, i jego portrety z lat 50.–80.

Na zbiór wybranych prac artysty złożyły się wyjątkowe fotografie z płyt szklanych – portrety zakładowe z przełomu lat 20. i 30. XX wieku, na których Hartwig portretował najprawdopodobniej aktorów lubelskich w strojach i kostiumach teatralnych. Owe szklane negatywy odnalazły się przypadkowo niespełna 10 lat temu, już po śmierci fotografa. Przedstawione są także fotografie portretowe znanych aktorów scen polskich z lat 50. i 60. Niektóre z nich zostały opublikowane w autorskim albumie fotograficznym pt. „Kulisy teatru”, wydanym w 1969 roku. Na wystawie zobaczyć będzie można również portrety fotograficzne powstałe na przełomie lat 70. i 80. w nowoczesnej, jak na tamte lata, formie graficznych przetworzeń.

Wszystkie fotografie pochodzą ze zbiorów Ewy Hartwig-Fijałkowskiej i są cyfrowymi kopiami oryginalnych negatywów oraz powiększeń w autorskim opracowaniu Edwarda Hartwiga. Digitalizacje do wystawy wykonał Radosław Krupiński – założyciel i kurator Galerii Fotografii im. Edwarda Hartwiga w Domu Pracy Twórczej w Wigrach, działającej w latach 2007–2011 pod patronatem artystycznym Związku Polskich Artystów Fotografików.

Edward Hartwig
Urodził się 6 września 1909 roku w Moskwie jako syn Marii Birjukow i Ludwika Hartwiga, również fotografa i właściciela zakładu fotograficznego. Małżeństwo miało troje dzieci, z których każde osiągnęło sławę i sukces w innej dziedzinie: brat artysty Walenty (ur. 1910, zm. 1991) był lekarzem, „ojcem polskiej endokrynologii”, a siostra Julia (ur. 1921) to wysoko ceniona poetka i tłumaczka. Przyszły fotograf uczył się tajników swojej profesji od dziecka. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku rodzina Hartwigów przyjechała do Lublina. Edward Hartwig zadebiutował w latach 20. fotografiami pejzaży o charakterystycznym mglistym i nastrojowym klimacie. Na jego twórczość miał wówczas wpływ Jan Bułhak. W 1929 roku miał już za sobą pierwszą indywidualną wystawę. W latach 30. artysta studiował w Instytucie Graficznym w Wiedniu pod kierunkiem Rudolfa Koppitza. Wiele jego prac z tamtego okresu uległo zniszczeniu w czasie wojny, gdy na rodzinny dom Hartwigów spadła bomba. Dojrzała twórczość Hartwiga obejmowała łączenie fotografii realistycznej z elementami graficznymi, a od lat 70. pojawiły się eksperymenty kolorystyczne. Ten prąd kontynuował artysta w latach 90., gdy skierował swe kroki ku fotografii abstrakcyjnej. W 1947 roku Edward Hartwig został współzałożycielem Związku Polskich Artystów Fotografików. Jest uhonorowany najwyższym tytułem Międzynarodowej Federacji Sztuki Fotograficznej (fr. Fédération Internationale de l’Art Photographique, FIAP), czyli Honoraire Excellence FIAP. Zdobył liczne nagrody i odznaczenia, w tym państwowe, a jego twórczość prezentowano w całej Europie, Stanach Zjednoczonych czy Japonii. Był aktywny artystycznie niemal do końca życia. Zmarł w 2003 roku w Warszawie.