Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim i reżyserię w warszawskiej PWST. Debiutował realizacją „Troilusa i Kresydy” W. Szekspira w Teatrze Narodowym. Jako dyrektor Teatru Muzycznego w Słupsku (1978–81) realizował głównie dramaty Szekspira. Stypendium British Institute umożliwiło mu pobyt w Wielkiej Brytanii. Efektem była realizacja „Hamleta” nagrodzona na festiwalu w Toruniu. W latach 1981–1982 reżyser etatowy w Teatrze Narodowym w Warszawie, gdzie wystawił „Czekając na Godota” S. Becketta. W 1981 r. inscenizował we Wrocławiu prapremierę opery Z. Rudzińskiego „Manekiny”, zaprezentowaną na Festiwalu w Rennes i Festiwalu Narodów w Sofii. W latach 1982–1988 i 1992–1995 był głównym reżyserem Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie. Zrealizował na tej scenie kilkanaście oper. Od 1989 r. przez dwa sezony pełnił funkcję dyrektora Teatru Północnego w Warszawie. W 1991 r. powrócił do Opery Narodowej. Wiele z jego spektakli było prezentowanych w Paryżu, Londynie, Berlinie, Monachium, Wiedniu, Moskwie, Brukseli, Hadze, Luksemburgu, Atenach, Pekinie, Tokio, Jerozolimie i kilkunastu innych miastach Europy i Azji. Za granicą pracował jako reżyser w Bułgarii, Izraelu, Turcji, USA, Korei Południowej, Belgii, Holandii, Słowacji i Finlandii. Wielokrotnie realizował spektakle na festiwalach w Atenach, Jerozolimie, Xanten, Carcassonne, Pafos i Vichy. W latach 1995–2001 był dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Poznaniu. Z jego zespołem przygotował realizacje kilkunastu oper. Polska prapremiera „Galiny” M. Landowskiego w 1999 została zaproszona na EXPO 2000 w Hanowerze. Produkcją „Wolnego strzelca” C.M. von Webera otworzył nowo odbudowaną scenę Opery Wrocławskiej. Z jej zespołem zrealizował wiele premier oraz wielkie widowiska w Hali Ludowej. We wrześniu 2004 r. został mianowany zastępcą dyrektora artystycznego Opery Narodowej. Rok później, po odwołaniu dyrektora J. Kaspszyka, zrezygnował ze swojej funkcji. Od 2006 do 2014 był etatowym reżyserem Warszawskiej Opery Kameralnej. Zrealizował tu pięć premier, w tym wysoko ocenione „Così fan tutte” W.A. Mozarta. W latach 2008–2016 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Opery Bałtyckiej. Weiss przekształcił ten teatr w nowoczesną placówkę z młodym, dynamicznym Bałtyckim Teatrem Tańca. W uznaniu dla tych przekształceń został wraz z żoną, Izadorą Weiss, choreografką, z którą stale współpracuje, uhonorowany Pomorską Nagrodą Artystyczną marszałka województwa. Podstawą repertuaru uczynił arcydzieła Mozarta i polskie opery współczesne. Ważną realizacją była „Ariadna na Naksos” R. Straussa. Spektakl był prezentowany na festiwalu TV Mezzo i transmitowany do wielu krajów świata. Jego kolejny spektakl „Salome” R. Straussa uznany został przez krytykę za najciekawsze w Polsce wydarzenie operowe sezonu 2010/11. Światową premierę „Madame Curie” z muzyką E. Sikory napisaną dla Opery Bałtyckiej zrealizował w Paryżu na zaproszenie UNESCO. DVD z tego spektaklu otrzymało we Francji prestiżową nagrodę Orfeusza. Znaczącym projektem była premiera „Skrzypce Rotszylda”/„Gracze”, w której połączył muzykę D. Szostakowicza z kompozycjami jego uczniów: B. Fleischmanna i K. Meyera. Spektakl uznany został za najciekawsze wydarzenie roku 2013. Wraz z I. Weiss konsekwentnie wprowadzał do repertuaru oparte na sztukach Szekspira spektakle operowe „Makbet” i „Otello” oraz baletowe „Romeo i Julia”, „Sen nocy letniej” i „Burzę”. Zwieńczeniem pracy reżyserskiej w Gdańsku stała się „Czarna maska” K. Pendereckiego, pokazana na scenie Opery Narodowej. Zainicjował dyskusję o konieczności budowy nowej siedziby dla Opery Bałtyckiej uznanej w rankingu BBC za jedną z najciekawszych w Europie w sezonie 2010/11. Po przeniesieniu się do Warszawy zrealizował „Łaskawość Tytusa” Mozarta w Warszawskiej Operze Kameralnej i „Manru” Paderewskiego w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej. Tę ostatnią pracę uznano za tryumfalny powrót reżysera na macierzystą scenę. Prowadził zajęcia dla reżyserów w akademiach teatralnych w Warszawie i Krakowie. Otrzymał wiele nagród i odznaczeń, wśród których wymienić należy: nagrodę teatralną Komitetu Kultury Niezależnej „Solidarności” (1987) i Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Ministra Kultury i Sztuki (2005). Jest autorem kilkudziesięciu artykułów oraz pięciu wydanych powieści: „Boskie życie”, „Cena ciała”, „Brat bies”, „Antygona w piekle” i „Amor Królem”.